 |
| (Η εικονα δεν απεικονίζει αυτο που αντίκρισα, δίστασα να πλησιάσω) |
Σημερα το πρωι βρέθηκα "όμηρος" μιας εικόνας απο την οποία δεν ξερω αν θα ελευθερωθώ.
Ίσως και να μην πρεπει.
Ηταν 07:30 πμ και κάπου στο κεντρο της Θεσσαλονικης συναντάω μια γυναικα.
Μια γυναικα με γκρίζα υγρασιασμενα κατσαρά μαλλια,έναν καταλερωμενο σκούφο στο κεφάλι, ενα σκισμενο και λερωμένο πανωφόρι ριγμένο πανω της, γάντια με κομμένα δάχτυλα, έσερνε ενα καρότσι ("δανεισμένο" απο σούπερ μάρκετ) με ανακυκλώσιμο χαρτί που ειχε μαζέψει απο τα σκουπίδια της περιοχής. Το φαινόμενο αυτο ειναι κάπως γνώριμο αφου ειναι συνηθισμένη πλεον η εικονα του άπορου να ψάχνει λίγη "χαρα" στα σκουπίδια. Αυτο που με έβαλε σε σκέψεις ηταν η όψη του προσώπου της. Ενα χλωμό προσωπο με μπογιατισμενα κατακοκκινα μάγουλα, ειχε λίγο ξεφύγει και στη μύτη. Και απόρησα τι να ηταν αυτο που κανει μια γυναικα του 21ου αιώνα να τριγυρνάει ετσι στο κεντρο μιας τέτοιας πόλης. Προφανώς ηταν άστεγη και άπορη.
Ειναι η απελπισία του μυαλού;
Ειναι η ανάγκη του ανθρώπου να βάλει χρώμα στη ζωή του;
Ειναι η θαμμένη απο την πείνα θηλυκότητα;
Τι μπορεί να ειναι;
Και πως να ξερω εγω αφου εχω το φαί μου, εχω τα ρούχα μου, εχω τα χρώματα μου και εκτός απο αυτα εχω και το ελεύθερο της επιλογής;
Δεν νομιζω να μου απαντηθούν τα ερωτήματα, ελπιζω μονο να διαγραφούν απο τη μνήμη με την εξάλειψη του φαινομένου.
Λυπαμε γι'αυτη την εικόνα, δεν ξερω τι μπορώ να κάνω για να κάνει Χριστούγεννα κι αυτη η γυναικα και οι "ομοιοπαθείς" της. Σίγουρα αν περνάει κατι απο το χέρι μου θα το κάνω ή μπορεί να το εχω κανει. Με πολλές σκέψεις και βαθιά θλίψη θελω να ευχηθώ και σε αυτούς τους ανθρώπους (που δυστυχώς τους κατηγοριοποιούμε) Χρονια Πολλά κι ας μην το διαβάσουν ποτε!
Ελένη Ντινώρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου